Ριο ντε Τζανέϊρο - τροπικός του Αιγόκερω....
Bom dia doutor...durmiu bem essa
noite?... ρώτησε ο γελαστός θυρωρός Joao Silva απο το Νορντέστε ...
Είχα μόλις βγει από το σπίτι μου στην Αβενίντα ντας Αμέρικας, είχα
χαιρετήσει τους κόκκινους και κίτρινους παπαγάλους που βρίσκονταν ζωγραφισμένοι
σε πίνακες πάνω απ' το καθιστικό. Τα τεράστια, πλατύφυλλα τροπικά δέντρα που
υπήρχαν στον κήπο προστάτευαν τους χαρούμενους γείτονές μου από τον καυτό ήλιο
που μόλις είχε ξεπροβάλλει και φώτιζε τη μέρα. Μπήκα στο λευκό μου αυτοκίνητο,
άνοιξα τον κλιματισμό-ήταν ήδη μια πολύ ζεστή μέρα- και ξεκίνησα για την Κλινική
Πλαστικής Χειρουργικής του Πιτανγκί, που βρισκόταν στο Μποταφόγκο, περίπου 19 χιλιόμετρα απ 'το σπίτι μου.
Το πρόγραμμά μου περιελάμβανε μια σειρά επεμβάσεων ομορφιάς σε πρόσωπο και
σώμα (μάτια, στήθος, γλουτούς, κοιλιά και άλλα ακόμα) για όμορφους βραζιλιάνους
και βραζιλιάνες αλλά και άτομα από άλλες λατινοαμερικάνικες χώρες.
Οδηγούσα αργά, νωχελικά σχεδόν, πάνω στην Αβενίντα Ατλάντικα κοιτάζοντας
δεξιά τις συνεχόμενες, πολύβουες παραλίες του Ριο ντε Τζανέιρο, Λεμπλόν, Ιπανέμα, Κοπακαμπάνα, Φλαμένκο (κάτω απο τον Χριστό με τα
απλωμένα χέρια - σήμα κατατεθέν της πόλης). Όλες γεμάτες από ανθρώπους όλων των
ηλικιών, που μόλις είχαν τελειώσει την πρωινή τους γυμναστική και είχαν πάει να
απολαύσουν τη θάλασσα και τα δυνατά κύματα του Ατλαντικού ωκεανού που έπεφταν
πάνω στη χρυσή άμμο. Φορούσαν όλες εκείνα τα ιδιαίτερα βραζιλιάνικα μαγιό,
αντιγραφή από το ένδυμα των Ινδιάνων του Αμαζονίου, σχεδόν τάγκα αλλά όχι
ακριβώς, σίγουρα πιο φυσικά, πιο αποκαλυπτικά, πιο αθώα, ταιριαστά με τα όμορφα
και σφιχτά κορμιά τους. Μου ήρθε η επιθυμία να φύγω ταξίδι για την Ανγκρα ντος
Ρεϊς , το Μπούζιος.... ποιος ξέρει την Γκουαρουζά ίσως το Πόρτο Σεγκούρο, τη
Ρεσίφε, τη Φορταλέζα.... Τόσα ωραία μέρη.
Σκεφτόμουν ότι σε λίγο θα έφτανα και θα κλεινόμουν στην ιστορική κλινική και
θα προσέφερα σαν μέλος της διεθνούς ομάδας Πιταγκί, ομορφιά και αρμονία σε
ανθρώπους που ήθελαν να αισθανθούν ωραία όπως τους έπλασε ο Θεός, σχεδόν
γυμνοί. Σκεφτόμουν ότι αν είσαι όμορφος γυμνός και ζεις σε μια τέτοια χώρα, στ'
αλήθεια δεν έχεις ανάγκη, σχεδόν δεν έχεις υποχρέωση να ντυθείς. (Το διαπίστωσα
το 1992, παρακολουθώντας ζωντανά το
καρναβάλι του Ριο ντε Τζανέιρο , μια 'εντυπωσιακά
προετοιμασμένη παραδοσιακή γιορτή στην οποία συμμετείχαν χαρούμενα
Βρααζιλιάνοι και ξένοι –όλοι μαζί).
Ίσως γι αυτό η ομορφιά στη Βραζιλία να είναι τόσο δεδομένη ως αναπόσπαστο
στοιχείο του πολιτισμού της. Από το βορρά ως το νότο, τόσες πόλεις, γεμάτες από
όμορφες νέες και νέους, δεν έχουν ανάγκη από κανένα πόλεμο για να κρατήσουν
κάποιο σύνορο..τα σύνορα στη Βραζιλία είναι αχανή, τα φτιάχνει μόνο η
φύση.....απλόχερα, όπως έχει φτιάξει και τις βραζιλιάνικες καμπύλες..
Μπήκα στην ομάδα του Πίταγκί, για πρώτη φορά το 1988, προερχόμενος από την Νέα
Υόρκη, όπου έκανα γενική χειρουργική. Με πήγε εκεί ένας Διευθυντής μου που
ήθελε να γίνει ο ίδιος πλαστικός χειρουργός αλλά τελικά έγινε κάτι άλλο. Είχα
γεννηθεί στην Αθήνα, τελειώσει την ιατρική το 1985 και υπηρετήσει την
στρατιωτική μου θητεία στην Πολεμική Αεροπορία ως γιατρός χειρουργός. Αν και
πριν πάω, δεν με ενδιέφερε να μείνω στη Λατινική Αμερική, εκ των υστέρω
καταλαβαίνω ότι μόνο εκεί θα μπορούσα να μείνω. Στο Ρίο ντε Τζανέιρο, μαζί με
συνομήλικους συναδέλφους από διάφορες χώρες γιατί όλοι μαζί επιθυμούσαμε το
ίδιο πράγμα. Να σπουδάσουμε δίπλα στον πατέρα της μοντέρνας πλαστικής
χειρουργικής, τον Ύβο Πιταγκί.
Για κάποιον που μεγάλωσε κάτω απ' την Ακρόπολη των Αθηνών τη δεκαετία του '60 (γεννήθηκα την 1η Ιανουαρίου 1961
) , το Ρίο ντε Τζανέιρο φάνταζε ταυτόχρονα πολύ μακριά αλλά και τόσο κοντά.
Πήγα βέβαια μέσω Νέας Υόρκης - οχι απ' ευθείας ... και βρήκα πολλούς φίλους της
αρχαίας Ελλάδας εκεί... Εξάλλου, ο ίδιος ο Πιταγκί, γνωστός φιλέλληνας,
γεννημένος τη δεκαετία του '20,
είχε ζήσει από κοντά τους Ελληνικούς μύθους που ήταν φημισμένοι στην Ευρώπη και
Λατινική Αμερική... Οδυσσέας !?... Ήταν φίλος άλλωστε με πολλές εξέχουσες
προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, όπως ο Σαλβαντόρ Νταλί, ο
Πικιώνης, η Μελίνα Μερκούρη. Εμένα με αποκαλούσε συχνά.. ο grego enorme (τεράστιος Έλληνας)
ειδικά όταν στεκόμασταν πλαϊ - πλαϊ στο χειρουργείο και συνεχίζοντας, μιλώντας σε
επισκέπτες....um quase brasileiro (ενας
σχεδόν βραζιλιάνος).
Έτσι ξεκίνησαν όλα , ασχολήθηκα με τη Βραζιλία τόσο πολύ, που όταν γύρισα
Ελλάδα το 1994,
δημιούργησα μαζί με Βραζιλιάνες μια εφημερίδα για την εδώ κοινότητα, την Terra Brasilis (βραζιλιάνικη γη). Λίγο
αργότερα με εξέλεξαν Πρόεδρο του Ελληνο-βραζιλιάνικου ethnic Συλλόγου LAR BRASILEIRO, με τον οποίο
σχεδιάσαμε, οργανώσαμε και πραγματοποιήσαμε αναρίθμητα πολιτιστικά γεγονότα,
τόσο μόνοι μας, όσο και με άλλους σχετικούς φορείς.
Υποθέτω ότι εκτός από το ευγενικό για τον ουρανίσκο, πιπεράτο, πολύχρωμο και
μυρωδικό φαγητό, πριν ακόμα γεννηθώ, μου άρεσε οτιδήποτε βραζιλιάνικο. Εξάλλου,
δεδομένου του γεγονότος ότι και από αρχιτεκτονική άποψη η Μπραζίλια (πρωτεύουσα
του μοντέρνου γνωστού κόσμου για τους λάτρεις του "ωραίου"),
συμβολίζει σήμερα οτι η Αρχαία Αθήνα (πρωτεύουσα του τότε γνωστού κόσμου),
είναι αυτονόητο ότι εκεί κανείς άν θέλει, βρίσκει πάντα κάποιο κομμάτι απο τον
αληθινό πλανήτη Γη να τον περιμένει ... Έτσι, και εγώ το 1993 πριν φύγω για πάντα από εκεί,
κέρδισα το βραβείο της Βραζιλιάνικης Εταιρείας Πλαστικής Χειρουργικής VICTOR SPINA για την έρευνα σε
θέματα πλαστικής χειρουργικής - ο μοναδικός ξένος στην ως τότε τριαντάχρονη
ιστορία της που έλαβε ποτέ αυτή την τιμή. Η έρευνα, μας οδήγησε έγκαιρα στα
αντιγηραντικά μυστικά των ινοβλαστών, των λιποκυττάρων και των βλαστοκυττάρων
για τα οποια τόση συζήτηση γίνεται σήμερα. Η έρευνα αυτή που εμείς ξεκινήσαμε ταπεινά εκεί στο Ρίο..συνεχίζεται ακόμη και σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο...
Siam 2006 - St. Moritz 2006
Για να αποκτήσω γνώσεις ταξίδεψα πολύ σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα πολλά ταξίδια και οι ξένες γλώσσες με βοήθησαν να γίνω πολίτης του κόσμου και να λειτουργώ ως τέτοιος. Πολλά χρόνια αργότερα απο την εμπειρία μου στην Βραζιλία, το 2004 οι Ευρωπαίοι συνάδελφοι με ψήφισαν ως Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής
Ακαδημίας Πλαστικής Χειρουργικής (ACEIP) στη Ρώμη. Αυτό ήρθε σαν επιστέγασμα της
συμμετοχής μου σε άλλες επιστημονικές εταιρίες όπως, ο σύλλογος αποφοίτων
Πιταγκί (AEXPI) το Διεθνές Κολλέγιο Χειρουργών (ICS), η Ελληνική Εταιρεία
Πλαστικής Χειρουργικής, (ΕΠΑΕΕΧ) η Ακαδημία Επιστημών της Νέας Υόρκης (NYAS), η
Μεσογειακή Εταιρία Αισθητικής Χειρουργικής (MESAS) και η Διεθνής Εταιρεία
Πλαστικής Χειρουργικής (ISAPS), στις οποίες είχα γίνει δεκτός από το 1994 έως το 2004.
Σύνταγμα 2006
...9 Ιανουαρίου 2006, 10:30 το πρωί, ημέρα Δευτέρα
Κατέβαινα
τα σκαλοπάτια του λευκού νεοκλασσικού κτιρίου στο οποίο στεγάζεται
το Υπουργείο εξωτερικών της Ελλάδος επί της λεωφόρου
Βασ. Σοφίας στην Αθήνα. Αισθανόμουν χαρά για την ευγενική και αξιόλογη συζήτηση
που είχα με τον πολύ έμπειρο υπουργό των εξωτερικών. Οι οπλισμένοι, ένστολοι
φρουροί ήταν σοβαροί και ο γύρω χώρος ήσυχος και φωτεινός αφού εκείνη τη
συγκεκριμένη ώρα δεν υπήρχαν οι συνήθεις διαδηλωτές έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο
και η λεωφόρος ήταν ανοιχτή. Ένας συμπαθητικός σκύλος μπλεκόταν στα πόδια των
τσολιάδων που βημάτιζαν σε άψογη αρμονία στο απέναντι πεζοδρόμιο πηγαίνοντας να
αλλάξουν τη φρουρά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η συζήτηση είχε μόλις
τελειώσει. Ο υπουργός , με τον οποίο
ανταλλάξαμε αρκετές απόψεις, είχε αποδεχθεί εκ μέρους της Ελληνικής πολιτείας, το διορισμό μου
στη θέση του επίτιμου
προξένου της Βραζιλίας στην Ελλάδα με έδρα τον Πειραιά,
αποδεχόμενος έτσι την απόφαση -αίτημα του κράτους της Βραζιλίας που μου απέδιδε
το αξίωμα αυτό.
Αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2006 η
υπουργός, υπέγραψε το
βαρύτιμο εκτελεστήριο έγγραφο
και ο διορισμός δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες των κυβερνήσεων της Βραζιλίας και
της Ελλάδος... Έτσι είχε μόλις αρχίσει η ενασχόλησή μου με αυτό που αποκαλείται
πολιτιστική και ανθρωπιστική διπλωματία...
Η ανθρωπιστική δράση που είχαμε αναπτύξει ως ομάδα, στη Βραζιλία, αλλού και
μετέπειτα στην Ελλάδα, έτυχε αναγνώρισης και από άλλους φορείς, όπως η Προεδρία
της κυβέρνησης των Φιλιππίνων,
που μέσω του ιδρύματος Gusi
και δια χειρός της ιδίας της Προέδρου
της Δημοκρατίας (Gloria) απένειμε στο πρόσωπό μας (και έτσι στη χώρα μας την
Ελλάδα), το βραβείο Gusi Peace Prize
(στην ιατρική-Πλαστική Χειρουργική) για το 2006. Η φιλανθρωπική μας δράση μέσω του συγκεκριμένου
ιδρύματος αυτού συνεχίστηκε για ακόμη τέσσερα έτη από τη θέση του Επικεφαλής
της Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική 2007 - 2008
και τη θέση του Εκτελεστικού Αντιπροέδρου 2009 - 2010.
Εν τέλει, το Σάββατο 20-11-2010 στην Ασία, παρέλαβα απο τα χέρια του
Προέδρου της FICAC, Hon. Arnold Foote το "Medal of Honour " της FICAC
(Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Προξενικών Σωμάτων) παρουσία των περιφερειακών
διοικητών της ομοσπονδίας και πολλών συναδέλφων προξένων. Ήταν κατά τη γνώμη
μου η στιγμή αλλαγής στις προτεραιότητες. Είχε έρθει η φάση της φιλοσοφικής
δημιουργικότητας. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής μου στα ιατρο-κοινωνικά ζητήματα της Ελλάδος. Ναί λοιπόν, πίσω στις ρίζες...
μέχρι το επόμενο βήμα τουλάχιστον. Εν τω μεταξύ, συμπτωματικά με χαροποίησε ιδιαίτερα η ιδιωτική επίσκεψη, το 2011 της πρώτης
γυναίκας Προέδρου της Βραζιλίας (Dilma) στην Αθήνα, διότι ενώ η συμμετοχή μου στην πολυπρόσωπη
υποστηρικτική ομάδα θα ήταν πιο αναμενόμενη με την ιδιότητά μου ως Επίτιμος
Πρόξενος της μεγάλης εκείνης χώρας, εντέλει πάντοτε αποδεικνύεται -(έτσι έγινε
και σε αυτή την εξαιρετική περίπτωση)-ότι η ιδιότητα του λειτουργού της
Ιατρικής Επιστήμης, είναι η βασικότερη και η σημαντικότερη όλων, Είχα λοιπόν
την ευκαιρία να συμμετάσχω ενεργά στο γεγονός ως μέλος της μικτής
Ελληνοβραζιλιανικης ιατρικής ομάδας υποστήριξης της εδώ παραμονής αυτής
της ένθερμης φίλης της κλασσικής και της σύγχρονης Ελλάδας, μιας εξόχως ευγενικής διεθνούς προσωπικότητας.
Σήμερα μαζί με τις συνεργάτιδες μου
και τις γυναίκες που χειρουργώ και που τόσο εκτιμώ για την ειλικρινή τους
αγάπη, απολαμβάνουμε τους καρπούς της υγιούς αυτής ιατρικής ειδικότητας.
Επιμένω, βεβαίως, όπως ακριβώς είναι και σωστό, να χειρουργώ ο ίδιος όλους όσους μου κάνουν την τιμή
να μου εμπιστευτούν ότι πιο πολύτιμο έχουν - την ύπαρξή τους - και ας καταναλώνει αυτό ατελείωτες ώρες από
τον προσωπικό μου χρόνο. Γιατί την εγχείρηση πρέπει να την πραγματοποιεί
από την αρχή έως το τέλος, ο
ίδιος ο θεράπων ιατρός. Γι'
αυτό τον λόγο ολόκληρο το διδακτικό μου έργο πραγματοποιείται εκτός Ελλάδος και
δεν υπάρχουν άλλοι πλαστικοί
χειρουργοί στην εδώ ομάδα συνεργατών μου.
Να μην ξεχάσω να μνημονεύσω βέβαια τους άρρενες συνεργάτες και τους φίλους μου που μοιραζόμαστε
μαζί το όνειρο ενός μελλοντικού, τελευταίου ταξιδιού μας στη Βραζιλία της Bossa
Nova, για να ξαναδούμε τον 'παράδεισο',
μήπως και ο άλλος που μας υποσχέθηκαν...δεν υπάρχει!
Εν τέλει, αν με ρωτήσει κανείς, θα του απαντήσω με κάθε ειλικρίνεια
ότι, εκτός από το χειρουργείο - μέσα από το οποίο αισθανόμουν πάντα την ίδια
ευθύνη και τιμή που αισθάνθηκα την ημέρα που έκανα την πρώτη επέμβαση (και στο
οποίο δεν ακούω
κλασσική μουσική) -θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είμαι Μεσογειακός Έλληνας
.Τις ελεύθερες μου ώρες επιδιώκω να γνωρίζω ξένους λαούς και τον πολιτισμό τους
και όταν είμαι μέσα στο σπίτι να διαβάζω-αναλύω ιστορία. Γιατί είμαι πεπεισμένος ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται...αν
και ίσως όχι όπως ήθελαν οι γνωστοί από τους "Εφιάλτες" τους
συμπατριώτες-συντοπίτες μου, Λεωνίδας ο Λακεδαιμόνιος και Ρήγας ο
Θεσσαλός....
Μπορούμε άραγε να να ξαναρχίσουμε από την αρχή,- ίσως κάνοντας
πεζοπορία στη φύση χρησιμοποιώντας ξανά την "περιπατητική
μέθοδο" του ανθρωπιστή Αριστοτέλη ???
Ας προσπαθήσουμε ενεργητικά,
ακούγοντας ο καθένας μας όποια μουσική τον καθιστά ικανό να διαλογίζεται και να
νοιώθει ευτυχισμένος...να ξαναγεννιέται !!!
(Αυτές οι σκέψεις είναι αφιερωμένες στην αείμνηστη Λευκοθέα Φωτίου το γένος Πέτρου απο την Αργαλαστή του Πηλίου, εδώ και πολλά χρόνια προσωπική
φίλη του Υψίστου και αγαπημένη μου γιαγιά, τον πρώτο άνθρωπο που με έκανε να πιστέψω ακράδαντα οτι η ανυστερόβουλη γυναικεία αγάπη υπάρχει...και οτι είναι θαυματουργή. ...)
